დავით კაკაბაძე - „იმერეთი-დედაჩემი“

ქარგა, ყაისნაღი და სხვა სახელსაქმო ავეჯი, რომელთ სახელებიც კი არ გვაგონდება, მაშინ დიდს პატივში იყვნენ და ჩვენი ქალების ხელსაქმეს თამამად შეეძლო მიეზიდნა ყურადღება თვით გემოვნება-გახსნილის კაცისა.

ჩვენი ქალები ვერავითარს შესაწყნარებელს საბუთს ვერ წარმოადგენენ, რომლითაც შეიძლებოდეს ახსნა ამ სასარგებლო ჩვეულების თავ-მინებებისა. ჯერ იგინი ისე გამეცნიერებულნი არ არიან, რომ დროს უქონლობით ახსნან თავიანთ „უსაქმურობა“ და თუნდ ძალიან განსწავლულნიც იყვნენ, მაინც ხელ-საქმისათვის თავი არ უნდა დაენებებინათ, რადგან ადამიანს სხვა-და-სხვა საქმე, ტვინის მუშაობასთან ერთად, ხელის მუშაობა თუ არ არგებს, ვნებას არას მოუტანს.

მაშ ნება მოგვცენ ჩვენმა მანდილოსნებმა და ჩვენ ვიპოვნით თუ შესაწყნარებელს მიზეზს არა, შეუწყნარებელს მაინც, რის გამოც მათ ზურგი შეაქციეს ჩვენს ძველებურს ხელ-საქმეს და არაფერი კი არა შეიძინეს რა იმისთანა, რასაც იმის მაგიერობა შეეძლოს.

ეს მიზეზი არის ყოველი ძველებურის უარ-ყოფა, აბუჩად აგდება, თუნდ ეს ძველებური წარმოადგენდეს ძვირფასს ჩვეულებას, ჩამომავლობით შემუშავებულს და მრავალის შრომით შეძინებულს.

„როგორ უნდა ჩავიწყალოთ თვალები ქარგვაში და ძველებურ საკერავებში, როდესაც ზინგერის მაშინა წინ გვიდგას და ფეხის დაჭერის მეტი არა გვინდა რა, რომ თავისით დატრიალდეს და თავისით შეგვიკეროსო“, - ბრძანებენ ჩვენი ქალები.